Конфликтот во Украина, најголемиот на европско тло во овој век, започна пред точно една година на 24 февруари, а единствено со сигурност се знае за него е дека не се гледа ниту крај, ниту како ќе заврши.
Рускиот претседател Владимир Путин, во специјалното обраќање до граѓаните на Русија, за кое пренесоа сите светски медиуми, тогаш објави дека донел одлука за започнување на „Специјална воена операција“ бидејќи „околностите бараа Русија да преземе решителни и итна акција“ и да им помогне на регионите на Доњецк (ДНР) и Луганск (ЛНР) и да се залага за демилитаризација на Украина.
Од друга страна, западните медиуми и политичари го нарекуваат „руска инвазија“, „московска агресија“ или едноставно – војна во Украина,пренесе Танјуг.
Недолго потоа, како што пренесуваат медиумите, имало бројни воздушни ракетни напади врз градовите ширум Украина и инвазијата на руската армија која започнала од три правци.
На истокот од земјата, руската армија го нападна украинскиот пристанишен град Мариупол, на запад преку белоруската граница отиде до нуклеарната централа Чернобил и започна офанзива на Киев, а на североистокот на Харков.
Одлуката на Москва да иницира воена акција во Украина беше осудена од речиси сите претставници на ЕУ, НАТО Алијансата, Јапонија и Јужна Кореја само неколку часа по нејзиното започнување, а истиот ден тие најавија економски санкции против Москва.
Францускиот претседател Емануел Макрон го оцени нападот како „најлош напад врз мирот во Европа“, а слични оценки на социјалните мрежи искажаа германскиот канцелар Олаф Шолц, потоа британскиот премиер Борис Џонсон, американскиот претседател Џозеф Бајден и други високи претставници на ЕУ. и НАТО.
Истиот ден, претставниците на ЕУ се договорија за првите економски санкции против Русија.
Официјални лица на водечките незападни економии во светот, како што се Бразил, Индија, Кина и Јужноафриканската унија, во текот на изминатата година повикаа на деескалација и мирно решавање на конфликтот, но не ја осудија експлицитно Русија ниту ги критикуваа руските официјални лица.
Белорусија е единствената земја која отворено ја поддржа Русија, а руската армија започна напад врз Киев и западна Украина од територијата на Белорусија.
Посебно медиумско внимание привлекоа битките во Мариупол, а опсадата на овој град траеше практично од првиот ден на војната до 20 мај и предавањето на остатоците од украинските војници, кои со денови беа под опсада во железарницата Азовстал.
Во првите недели од војната, во текот на месец март, според проценките на францускиот Монд, Русија успеала да окупира околу 25 отсто од украинската територија, а нејзините војници стигнале дури и на дофат на украинската престолнина Киев.
Една година по почетокот на војната, Русија контролира многу помалку територија, вкупно околу 15 отсто.
По референдумите организирани во самопрогласените ДПР и ЛНР, како и делови од украинските региони Керсон и Запорожје, кои се под контрола на Москва, Кремљ официјално ги прогласи тие територии за суверени делови на Русија.
По неуспешниот напад на Киев, руската армија се повлече од западниот и северниот дел на земјата и се фокусираше на акции во Донбас.
За време на офанзивата која траеше од август до ноември, Украина успеа да закрепне поголем дел од североисточниот регион Харков, но и делови од регионите Доњецк и Луганск, како и градот Керсон, од кој руските сили се повлекоа на почетокот на ноември.
Според податоците објавени од Министерството за одбрана на Велика Британија, руската армија досега загубила 40-60.000 луѓе во Украина, додека заменик-државниот секретар на САД за политички прашања, Викторија Нуланд, на почетокот на овој месец изјави дека повеќе од 200.000 војници се убиени во Украина и ранети.
А кога станува збор за загубите на украинската армија, податоците варираат.
Норвешкиот министер за одбрана на 21 јануари изјави дека повеќе од 120.000 Украинци биле убиени или ранети во судирите со руската армија, а оваа бројка ја повтори и британски Телеграф на 7 февруари, повикувајќи се на проценки на неименуван извор.
Украинските власти, како и руските, не откриваа често информации за жртвите.
По референдумите, организирани од 23 до 27 септември, во самопрогласените ДНР и ЛНР, како и делови од украинските региони Керсон, Запорожје, кои се под контрола на Москва, Кремљ официјално ги прогласи тие територии за суверени делови на Русија.
По нападот на мостот на Крим на 8 октомври, Москва изврши серија воздушни напади врз енергетската инфраструктура на Украина, која подоцна постојано беше цел на руски беспилотни летала и крстаречки ракети.
Најпогоден е рускиот енергетски сектор, но според Дојче веле, „страдаат и туризмот, авијацијата, секторот за патнички возила и луксузни стоки“.
Наместо пет милиони туристи, колку што имаше во годината пред корона вирусот, минатата година, според официјалните податоци на Туристичката асоцијација на Русија, земјата ја посетиле само 200.000 странци.
Во своето последно обраќање, во пресрет на годишнината од војната во Украина, Путин рече дека Русија цврсто ги брани не само своите интереси, туку и својот став дека во современиот свет нема поделба на „цивилизирани“ и други земји.
Тој оцени и дека Западот е подготвен да употреби секакви средства за борба против Русија, вклучително, како што наведе, „терористи и неонацисти“, се додека тие им служат на неговите цели.
Тој изјави и дека Русија не е во војна со народот на Украина и дека народот на Украина е заложник на режимот во Киев и на Западот, кој, според претседателот на Русија, „всушност ја окупирал таа земја“.
На заедничката прес-конференција со Зеленски, американскиот претседател рече дека „Путин мислел дека Украина е слаба и дека Западот е поделен“, но дека „сега сфатил дека погрешил“.
Направени се бројни анализи за настаните од војната, а единственото нешто што експертите се согласуваат е дека конфликтните страни имаат дијаметрално различни ставови за самиот конфликт и дека ниту една од нив не се откажува од барањата за прекин на конфликтот.
