ЏАБИР ДЕРАЛА
Дискутираме со таксистот за ситуацијата во земјата. Не е пресреќен со развојот на настаните, со атмосферата, со бавниот тек на реформите. Јасно му е сѐ. Се движи низ сообраќајот и низ своите мисли со леснотија, како олимписка клизачица на рутински тренинг. Покажува извонредна способност за смирена, и не помалку духовита, дискусија на различни теми.
Центар на град е, велам, нормално е да има згради, други работи не се нормални. Во секој случај, не е нормално да се градат згради на Водно, вели тој, цел град направија таму. И зошто уште се гради толку многу кога толку згради зјаат празни, реторички прашува тој. Се согласувам со него. Заеднички доаѓаме до заклучок дека бизнисот со станови никогаш не бил чист. Онака, како во симултанка, да ги поставиме фигурите за потешки потези во муабетот.
Новата книга од Груевски
Времето со луѓе како овој таксист е вистински кратко, се мери во минути и секунди, а ставовите што се разгледуваат, по својата тежина и комплексноста, далеку ја надминуваат вредноста на скапо платените истражувања од рекетарските медиуми и невладини фолиранти.
Разговараме за тоа колку лесно им веруваат луѓето на лагите.
„Би ја прочитал новата книга од Груевски, вели, баш ме интересира. И Мајн Кампф ја имам прочитано, па не станав фашист!
Маестрална паралела! Браво. Треба ли посебно да се објаснува што содржи оваа мисла?
Мислењето е сложен когнитивен процес и не значи дека оној што ги восприема информациите има задача само да ги копи-пејстира во својата свест без да ги обработи и да ги стави во контекст на сопствените вредности и искуство.
Нема потреба посебно да се толкува пораката дека, ако го прочитате Груевски или ако ги слушате лудостите на квази интелектуалците, академиците, инфлуенсерите и опинион мејкерите, не значи дека ќе станете тоа што тие сакаат да станете. Тоа е. И јас ја прочитав Мајн Кампф, па не станав фашист, исто како и нашиот пријател таксист.
Или, со други зборови:
Потенцијалниот фашист, не мора да ја прочита Мајн Кампф од Хитлер. Доволно е да сака да биде тоа.
Не е потребно да имаме мозокот како Ајнштајн, за да сфатиме што е лошо, а што е добро, што е лага, а што е вистина. Не е комплицирано да се открие кој манипулира со фактите за да наштети некому и да се стекне со пари и/или моќ, а кој ги презентира фактите за да ја информира јавноста. Во оваа кратка белешка, нашиот таксист е вистински општествено одговорен, за разлика од оние во чиј опис и дефиниција се подразбира општествената одговорност, а никогаш не ја практикуваат.
Зарем има толку многу будали?
Зарем има толку многу будали? Зарем глупоста е епидемија што го поразила човештвото и без да забележиме? Не. Се работи за нешто друго. Многумина прифаќаат да бидат будали, за да ја прикријат сопствената поддршка за национализмот, дискриминацијата, варваризмот и злосторничките идеи и акти. Така тие наоѓаат потврда за сопствените морални деформитети, нечовечни мисли и убедувања кај лажни авторитети.
Иако навидум изгледаат како огласни табли и алатки за манипулирање што не уживаат висока доверба, медиумите се многу поопасно оружје. Но колку и да мислат дека се важни, медиумите и интелектуалците имаат само сервисна улога. Голем дел од нив се, за жал, обични прислужници на моќниците во политиката, бизнисот и верските заедници. Тие владеат со не мал дел од медиумите, интелектуалците, невладините, па и со криминалното подземје.
Топчии
Новинарите и интелектуалците (и невладините фолиранти) се обични топчии кои безмилосно и неселективно ги бомбардираат мислите, убедувањата, емоциите и моралот на луѓето.
Скопје е еден од ретките градови каде што меѓу јавно (само)декларираните интелектуалци ќе најдете најмалку интелектуална тежина и зрелост. Наспроти професиите каде што очекувате, а не успевате да најдете високо интелектуално ниво и капацитет, стојат многу вистински интелектуалци во професии каде што тоа просечен гледач на македонските ТВ станици не го очекува.
Меѓу скопските таксисти, угостители и трговци, секако и во други професии, има исклучително висока концентрација на луѓе со извонредно широки познавања и аналитички способности.
Не можеме да ги прифатиме нештата како нормални, ако знаеме дека не се. Ако знаеме дека нешто не е в ред, не можеме и не смееме да се преправаме дека сѐ е како што треба. Мора да дадеме сѐ од себе да ги промениме. Тоа е единственото „нормално“ за нормален човек.
