Ако се земе предвид дека во Римската империја постоеле јавни бањи, сосема е логично дека во средниот век се подразбирала лична хигиена. Сепак, добро знаеме дека тоа не беше случај …
Концептот на јавна бања е забележан во многу цивилизации уште од античко време. Сите граѓани најчесто имаа исто право да ги користат, а функцијата на овие објекти беше подеднакво поврзана со хигиената и принципот на хедонизам.
Во текот на четвртиот и петтиот век, христијанската црква промовирала редовно капење, но не и во јавните бањи. Посебно биле забранети оние бањи во кои мажи и жени се капеле во иста просторија. Со текот на времето, забраните се намножија до тој степен што на христијаните им беше забрането да се капат голи. Црковните власти го гледале капењето како уживање во нечисти страсти кои водат до неморално и промискуитетно однесување.
Во овој период се верувало дека многу болести се пренесуваат преку порите на кожата преку капење. Студија од шеснаесеттиот век опишува како капењето го загрева телото, но го слабее телото и ги проширува порите, со што се создава ризик од разни болести, па дури и смрт.
Хигиената кај пониските класи во еден момент се сведе на миење, плакнење уста и миење раце. Миењето се практикувало многу ретко, бидејќи се верувало дека водата во допир со очите го слабее видот и предизвикува катаракта. Од друга страна, членовите на повисоките класи се капеле околу пет пати годишно.
Жителите на одредени делови на денешна Русија се капеле еднаш месечно, а другите Европејци оваа навика ја гледале како своевидно изопачено однесување.
Приказната за непријатниот мирис на Луј XIV има интересна позадина. Имено, лекарите го советувале Луј да се капи што поретко за да не му се загрози здравјето. Според некои податоци, Луј XIV се капел само два пати во целиот свој живот. Слично одржување на (не) хигиена практикувала и шпанската кралица Изабела I, која се искапила само кога се родила и на денот кога се омажила.
Во текот на средниот век, многу членови на аристократијата го замениле капењето со таписерии со мешавина од есенцијални масла или парфеми. Мажите носеа вреќи со миризливи билки меѓу слоевите облека, додека жените непријатниот мирис го камуфлираа со миризливи прашоци.
