Додека пламените јазици голтаат шуми, полиња и животи, Македонија повторно сведочи на уште едно необично феноменално својство на своите власти: умешноста да се најде виновник за сè, освен за себе.
Во последниве неколку дена, низ јавниот простор кружат обвинувања во сите насоки – од немање на крави кои ќе ги пасат пасиштата по планините, до запалени скакулци кои носат искри, па сè до вообичаените политички „тешкаши“: структури блиски до СДСМ, ДУИ, опозицијата, градоначалници, странски служби…
Само еден субјект останува мистериозно недопрен: Владата на Република Северна Македонија.
Кога природата е виновна, а институциите се „изненадени“
Температурите се високи, ветрот силен, тревата сува – и, разбирливо, ризикот од пожари расте. Но кога државата, иако тоа го знае, нема доволно опрема, обучен кадар, навремена логистика и координација, тогаш тоа не е повеќе „стихија“, туку неспремност.
Не е доволно да се снимаат видеа од хеликоптери или да се појавуваат министри со изјава дека „теренот е комплициран“. Не е доволно ни да се обвини некој непознат овчар што наводно запалил оган „за да си испече пиперка“.
Политичката префрлувачница
Како што традицијата налага, појавата на пламен обично предизвикува уште пожестока пожарна војна меѓу партиите. Едните обвинуваат дека опозицијата саботира, другите дека власта е неспособна, а трети – дека се работи за намерни пожари „со геостратешки цели“. Да напоменеме дека слични обвинувања ама во обратна насока имаше и за време на претходната власт.
Сето тоа додека граѓаните се борат сами, со метли, црева за полевање и голи раце, а пожарникарите работат со 20-годишни возила и никаква поддршка.
Владата? Таа координира. На хартија.
Скакулците во пламен како последно алиби
Откако кравите добија незаслужена слава, а политичарите повторно не добија одговорност, на ред дојдоа – запалените скакулци. Скакулци кои горат и на нив се посочува како индиректна причина за несакани движења во природа, што можело да предизвика… пожар.
Во земја каде што секоја трагедија се третира како шанса за политички маркетинг, не е чудо што чадот од горечките шуми се користи како завеса за институционалната немоќ.
Проблемот не гори – веќе изгоре. Системот.
Најголемиот пожар не е оној што ги зафати планините и полињата…
Гори системот – оној што не превенира, не учи од минатото, не реагира навреме и не одговара пред народот.
А додека војната на обвинувања продолжува, шумите исчезнуваат, воздухот се затрува, а граѓаните остануваат сами пред стихијата.
И да – скакулците ќе преживеат. Како и политичарите. Прашање е: дали ќе преживее здравиот разум?
НАЈЧИТАНО НА ИНТЕРНЕТ...
