Со години слушаме како сме изгубени. Дека сме пасивни, незаинтересирани, разгалени. Дека не сакаме да се вклучиме, дека не нè бива, дека живееме во „облаци“.
Но вистината е поинаква – не сме ние изгубени, туку вие сте заглавени.
Заглавени во удобноста на вашите позиции, во моделите што не сакате да ги менувате, и во систем што го штитите како да е ваша приватна имотна листа.
Ние не сме проблемот затоа што не нè бива. Туку затоа што ве прашуваме нешта што не сакате да ги слушнете.
Како, на пример:
Зошто и понатаму најчесто гледаме познати ликови со нови титули, наместо нови лица со идеи?
Зошто функциите се чуваат како фамилијарен мебел – се пренесуваат од „наш“ на „наш“, додека сите други добиваат едно: „ќе видиме“ (читај: нема шанси)?
Проблем не е нашето незнаење – проблем е што веќе ве читаме пред да завршите реченица. И не аплаудираме по инстинкт. А тоа, очигледно, ве чини нерви – и позиции.
Со децении младите се третираат како привремено решение – за маркетинг, за логистика, за фотографија на настан. Но кога ќе дојде време некој од нив да зборува, да предложи, да води – одеднаш станува прегласен, премногу амбициозен, „не спремен“.
Кога млад човек ќе праша „каде е мојата шанса?“, му велат – „пријави се на листата на чекање“.
Листата е долга. Тивка. И опасно удобна за тие што не сакаат промени.
Ако зборуваш премногу – ќе те тргнат. Ако ќутиш – ќе те заборават. Совршен систем на селекција по послушност.
Но, доста беше.
Доста беше младите да бидат на последниот ред, во сенка. Време е да бидеме таму каде што се одлучува. Не како гости. Како рамноправни.
Ние не сакаме титули без смисла, позиции без глас или улоги без влијание. Сакаме вреднување на трудот, идејата, и храброста да се каже „не“ на тоа што не функционира.
Не сме ние изгубена генерација.Ние сме генерација што преживеа транзиција, пандемија, економска криза и политичка апатија. И сè уште сме тука – затоа што веруваме дека може подобро.Ние не сме тука за да чекаме уште еднаш да нèзабележите. Тука сме да ве потсетиме дека младите не се резерва за иднината – туку ресурс за сегашноста.
И ако некој сè уште мисли дека не сме доволно подготвени – нека си ги провери стандардите. Затоа што веќе доаѓа генерација што нема да чека дозвола. Ќе бара одговори. Ќе зазема став. Ќе носи одлуки.
Ние не сме изгубена генерација – вие изгубивте контакт со реалноста.
А нашата реалност – почнува сега.
