Штетноста на мобилните телефони за децата е честа тема на социјалните дебати и стручни студии.
Факт е дека има одредено влијание на телефонот на мозокот, но и на целокупното ментално здравје.
Во 2013 година, детскиот психолог од Санкт Петербург, Екатерина Мурашова, спроведе интересен експеримент со своите колеги.
Имено, таа побарала од 68 тинејџери на возраст од 12 до 18 години да се откажат од своите уреди, односно осум часа да ги исклучат телефоните, компјутерите, телевизорите, таблетите и игрите и за тоа време да не комуницираат со никого.
Она што им беше дозволено во тие осум часа е да пишуваат, цртаат, читаат, пеат, шетаат и се занимаваат со слични активности. Авторот на експериментот сакал да докаже дека современите тинејџери не можат да се преокупираат со такви работи и дека се целосно несвесни за нивната состојба.
Според правилата на експериментот, на децата им било советувано да го прекинат експериментот доколку почувствуваат прекумерна напнатост и да го снимат времето и причината за прекинот. Резултатите беа шокантни, а треба да се земе предвид дека експериментот беше спроведен пред десет години, кога технологијата беше многу помалку распространета од денес и кога децата поминуваа значително помалку време на технолошки уреди.
Од 68 испитаници, само тројца го завршија експериментот, едно девојче и две момчиња. Тинејџерката осум часа ги запишувала своите чувства во дневник. Едно од момчињата правеше макета на бродот, со пауза за ручек и шетање на кучето. Вториот прво ги сортирал и систематизирал своите колекции, а потоа се занимавал со пресадување цвеќиња. Ниту еден од нив немал негативни емоции за време на експериментот и не забележал појава на „чудни“ мисли.
Тројца пријавиле дека имале „самоубиствени мисли“ и пет доживеале напади на паника. Кај 27 тинејџери се забележани симптоми како гадење, потење, вртоглавица, топли бранови или болки во стомакот. Речиси секој од нив пријавил чувство на страв.
Интересот и возбудата за новосоздадената ситуација и соочувањето со себе стивнаа кај речиси сите учесници со почетокот на вториот или третиот час. Десет тинејџери кои го прекинале експериментот се чувствувале лошо по три или повеќе часа осаменост.
Што правеле тинејџерите за време на експериментот?
За време на експериментот, тинејџерите јаделе, читале, пишувале, учеле, гледале низ прозорецот или шетале низ станот, оделе во продавница, без да комуницираат со другите, освен со продавачите, составувале загатки и составувале лего коцки, цртале, свиреше со куче или мачка, се бањаше, ја чистеше собата или станот, се занимаваше со физичка активност, запишуваше чувства и мисли, свиреше на пијано, гитара или флејта, пишуваше поезија или проза…
Што направија по експериментот?
Речиси секој учесник се обидел да заспие во одреден момент, но никој не успеал поради мислите што им се вртеле низ главата. По завршувањето на експериментот, 14 тинејџери веднаш пристапиле до социјалните мрежи, 20 контактирале со своите пријатели, тројца со родителите, а петмина отишле да ги посетат своите пријатели. Останатите ги вклучија телевизорите или почнаа да играат видео игри. Покрај тоа, речиси сите веднаш вклучија музика или ставија слушалки на ушите.
Сите стравови и симптоми исчезнале веднаш по завршувањето на експериментот. Интересно е што 63 тинејџери го препознале експериментот како корисен и интересен. Шест учесници сами го повториле експериментот и тврдат дека успеале по неколку обиди.
Кога тинејџерите анализирале што им се случило за време на експериментот, 51 лице користеле изрази како „зависност“, „доза“, „повлекување“, „излегува дека не можам да живеам без…“, „Постојано ми треба „…,.
Сите рекоа дека биле страшно изненадени од мислите кои им се појавиле за време на експериментот, но не можеле да се справат со нив поради влошување на општата состојба.
