Фејсбук статус на Ивон Величковски:
„Откако се објави фамозниот Протокол, падна фамата за “бугаризацијата” и “асимилацијата”.
Всушност се потврди она што власта не знаеше како, а опозицијата не сакаше да го објасни – дека:
– Протоколот само ги прецизира чекорите, носителите и временската рамка на спроведување на Софискиот договор, по терк на Преспанскиот, и
– Обата договори се реципрочни, но за она што (ќе) го бара Македонија веќе одлучува Скопје, а не Белград.
Маката на (ВМРО ДПМНЕ, Левица и екс-СДСМ медиа/Нво/грант-) “јавноста” е што пропадна играта на одржување на стравот на Македонците дека “некој сака да не снема”.
Покрај документите, играта директно ја “скинаа” европските и американските врвни функционери со своите јасни ставови кон Македонците и македонскиот јазик.
Неколкумесечното сервирање инфериорност, очај и агресивност кон Македонците не дојде од ниту еден сосед. Грција се помири со македонскиот јазик во Преспанскиот, за Албанија, Косово и Србија тој не е во прашање од АСНОМ, а Бугарија прифати дека во цела ЕУ – само таа има издвоен став по прашањето.
Играта се покажа дека е на втората и третата генерација југо-московјани и “јавност” облечени во “Конрад Аденауер” костуми и ЕУ-грантистички фустани.
Потписот е во обидот гласањето во Собранието да се сведе на мерење етничка застапеност на гласовите.
Добро е што грант-европејците како Ристовска застанаа рамо до рамо со фондациските интернационалисти како Силјановска, Апасиев, Димовски и ним сличните:
Прво инсистираа дека Османи не може да е министер што се грижи и за Македонците.
Потоа, барајќи поддршка за македонскиот идентитет, во собраниска расправа го доведоа во прашање идентитетот на своите сограѓани-Бошњаци.
На крајот си кажаа дека всушност за нив гласот на пратеникот Македонец и неговиот колега од друга припадност (и, со тоа, на оние кои ги бирале) – во нивните очи никогаш и не тежеле исто.
Обидот за етнички преседан го разобличи нивното лажно поддржување на граѓанскиот концепт на Македонија и македонското општество.
Ваквиот приказ на супремацизам втемелен на југо-македонизам го потврди децениското промашување на Брисел во пристапот кон европеизирањето на македонскиот општествен, невладин, медиумски и политички простор.
Ваквите ставови на нашите “грант/фондациски-Европејци” секако ги засмеваат Европјаните, оти најмалку очекувале аргументите на Софија да ги потврди токму оваа “јавност” во Скопје.
Но, не се грижете: Отворањето на досиејата на екс-ју службите во Македонија им беше закана, а сега, со бриселски печат – реалност. Откако безуспешно ќе пробаат да го запрат процесот, бесот ќе биде заменет од помирување со реалноста.“
