Речиси во сите култури кои користат годишни календари, доаѓањето на новата година се слави како празник на менувањето на вековите – заминувањето на стариот и почетокот на новиот период.
Сепак, 1 јануари не се земал секогаш како почеток на новата година, во зависност од културата, новата година се прославувала на пролет или на есен.
Самиот обичај е поврзан со прославата на раѓањето на Сонцето. Како што се менувале вековите, така се менувале и деновите кога се славела новата година. Имајќи предвид дека многу народи немале календари, годината ја броеле според годишните времиња, како и врз основа на завршувањето на теренската работа што ја вршеле.
Се верува дека првата „прослава“ на Новата година ја одржале жителите на Месопотамија, пред повеќе од 2000 години!Во Месопотамија, новата година ја дочекале на почетокот на март.
Едното мислење е дека Кинезите први ја дочекале новата година, а другото е дека тоа биле старите Германци или Римјани. Во антички Рим, како и во Месопотамија, почетокот на новата година се славел на 1 март, некаде околу пролетната рамноденица.
Меѓутоа, од 153 г Во старата ера, Римјаните имаа прослава на 1 јануари – се славеше во чест на богот Јанус. Новата година ја дочекаа како симбол на почеток на нов живот и нови животни надежи.
Старите Германци го поврзуваа почетокот на новото со крајот на теренската работа, која падна во средината на ноември. Така ја прославија добрата година и претстојниот празник.Сите овие обичаи, во основа пагански, постоеле во Европа многу пред доаѓањето на христијанството. Оваа религија долго време избегнувала да го празнува овој празник на 1 јануари бидејќи црковните поглавари во него гледале остатоци од стари верувања и обичаи. Во голем дел од средниот век, најрадосниот христијански празник – Божиќ – се сметаше за почеток на годината. Дури од 12 век црквата полека го прифаќа 1 јануари како прв ден од новата година.
