Најстрашно не е само тоа што Кочани гореше и ни заминаа 63 млади лица, а над 200 се повредени.
Најстрашно е што немаше кој да дојде.
Нема хеликоптер.
Нема министер.
Нема прес.
Нема „итен штаб“.
Нема емпатија.
Има чад.
Има плач.
Има мртви.
Има луѓе што сами го носат ковчегот.
Има Кочани што се бори да преживее.
Има држава што се прави дека не гледа.
Ова не е пожар. Ова е нечие дете.
Ова не е инцидент. Ова е живот што згасна.
А владата? Веќе гледа друг канал.
Нема ништо. Ни збор. Ни изјава. Ни сенка од одговорност.
Само извештаи по медиуми, изгорени животи и луѓе што поставуваат едно прашање:
Каде сте сега?
Државата не задоцни. Државата не дојде.
Кога умира човек од немарност,
тоа не е несреќа —
тоа е системски злостор.
Кога умира граѓанин, а институциите не мрдаат,
тоа значи дека државата веќе не постои – освен на банкомат и лична карта.
Луѓето што гинеа – не бараа многу.
Само реакција. Само присуство. Само некој да биде таму.
Не политичар – човек.
Ова не е вест. Ова е суд.
Суд за сите што не дојдоа.
Суд за сите што молчат.
Суд за сите што ќе чекаат недела да се јават „во знак на сочувство“.
Но сочувство не враќа живот.
Ниту симулација на систем ја брише трагедијата.
Заклучок:
Ќе го заборават Кочани. Ќе дојде нова насловна.
Но не заборава мајката што нема дете.
Не заборава братот што носи мртво тело во раце.
Не заборава градот што сам се спасува.
Кога државата те остава додека умираш, тоа не е трагедија.
Тоа е отказ од човечност.
ПОВЕЌЕ ОД ИНТЕРНЕТОТ...
